Kot Syjamski
|
|
Jedna z najstarszych i najdłużej znanych ras kota. Koty syjamskie pochodzą z Dalekiego Wschodu (Syjam to współczesna Tajlandia). Pierwsze wzmianki o nich pojawiły się już w XVI wieku. Cechą charakterystyczną są plamy, które pokrywają maskę, uszy, łapy i ogon. Posiada duże, niebieskie oczy. Jest to kot szczupły, o wydłużonej sylwetce i muskularnej budowie. Kocięta rodzą się białe, zaczynają się wybarwiać dopiero w drugim tygodniu życia. Są bardzo inteligentne, chętnie uczą się różnych sztuczek. Ciekawskie, śmiałe, łatwo nawiązują kontakty i lubią wizyty gości. Dobrze czują się w obecności innych kotów lub psów. Mają duży temperament, znane są z przywiązania do właściciela, jeśli go stracą, mogą to nawet przypłacić zdrowiem. Starają się towarzyszyć opiekunowi we wszystkich domowych czynnościach, głośno domagają się pieszczot i zainteresowania. Bywają także zazdrosne. Nie powinny być posiadane przez osoby, które większość czasu spędzają poza domem. Większość kotów syjamskich ma doskonały apetyt, dlatego utrzymanie szczupłej sylwetki takiego kota jest dla właściciela niemałym wyzwaniem. Koty syjamskie odznaczają się długowiecznością – mogą żyć nawet 20 lat. Sfinks ma średnich rozmiarów ciało, dość wydłużone, z szeroką, dobrze wykształconą klatką piersiową i silnie uwydatnionym brzuchem, co wywołuje wrażenie jakby zawsze były najedzone. Są dobrze umięśnione i mają mocną budowę kości. Kończyny mają właściwe proporcje w stosunku do reszty ciała, również są dobrze umięśnione, tylne nieco dłuższe od przednich. Zakończenie łap jest owalne z długimi i wysmukłymi palcami, opuszki łap sfinksów są silniej rozwinięte niż u przedstawicieli innych ras. Głowa jest średniej wielkości, o kształcie spłaszczonego klina z harmonijnymi zaokrągleniami (kształt przypomina cytrynę). Nos jest średniej długości z silnym zagłębieniem u nasady. Oczy duże i szeroko rozwarte są ustawione lekko skośnie i w dużej odległości od siebie. Powinny być zielone lub brązowe. Uszy są duże i sterczące, szerokie u nasady. Powinny być osadzone nie za wysoko i nie za nisko, raczej nieowłosione, zwłaszcza wewnątrz małżowiny usznej. Skóra sfinksów jest w dotyku ciepła, w niektórych miejscach, takich jak okolice barków, stawów tylnych kończyn oraz szyi i głowy, wyraźnie pofałdowana. Im więcej sfinks ma fałd na skórze, tym cenniejszy jest dla hodowli. Szczątki futra na końcu ogona lub na brzuchu są dopuszczalne. Większość sfinksów wcale nie ma wąsów, u niektórych są ich resztki. Przypomina w dotyku zamsz. Na pyszczku, uszach, stopach, ogonie i grzbiecie pojawia się delikatny meszek. /> |
|||
Darmowy hosting zapewnia PRV.PL